De Traptrinette is onze vrouwelijke correspondent in een mannelijke fietswereld. Elke maand schrijft ze een kort verhaal.
Het waait en ik heb geen zin. Geen zin om naar buiten te gaan en al helemaal geen zin om dat met de fiets te doen.
Het is het eerste wat ik vanmorgen hoor nadat ik de wekker met weinig affectie het zwijgen heb opgelegd. De wind gaat buiten als een razende tekeer en het dak kraakt. Zo gaat dat als je in een tochtgat aan de Noordzee woont. Maar ik heb weinig keuze en raap al mijn moed en winterse kledingstukken bijeen.
Ze geven veel tips, de wielertoeristen die bij zes beaufort vrolijk de strijd met de elementen aangaan. Maar ik rij nu eenmaal niet in peloton naar het werk, ik kan niet wachten tot de wind valt en tegen de wind in vertrekken is ook al geen optie, want daar woon ik niet. Een aerodynamische Tony Martin-houding valt evenmin te combineren met mijn damesfiets. Gewoon stoempen is de enige oplossing.
Bij het oversteken van een brede baan komt de wind vol van links en probeer ik zo snel mogelijk te rijden om toch maar recht te blijven, met mijn stuur stevig vast. De fietser voor mij is traag, wat niet helpt. Trappen mevrouw!
Dan volgt het laatste stuk, met wind op kop. Oververhit en rood aangelopen kom ik aan op het werk. De hoop op een good hair day heb ik als fietsadept al lang laten varen. Of ik in de zon gezeten heb, vraagt mijn collega, want mijn gezicht is precies een beetje verbrand. Geef me tien minuutjes en een ventilator, dan heb ik weer mijn normale kleur.
‘s Avonds vertrek ik met wind in de rug. Wat een heerlijke trapondersteuning! De zijwaartse wind die nu van rechts komt, blaast een vrouw om. De natuur wint altijd. Maar er is geen mooiere manier om haar te trotseren dan met de fiets.
